देश दुखेको छाती

प्रियम्वदा !

म किन लेख्न सक्तिनँ आजकल

तिम्रा लागि प्रेम कविताहरु

किन गर्न सक्तिनँ हिजो जस्तो

तिम्रो रुपको वर्णन ?

तिम्रो आँखा , ओठ र मुस्कानमा

किन देश दुखेको तस्विर मात्र पाउँछु ?

तिमीले माया गर्ने त्यो प्रेमी

म बाट निक्लेर

कतै हिंड्यो

माफ गर !

म सँग अब कुनै

प्रेमील सपनाहरु छैनन्

मैले आशारामहरुका घाउ

छातीमा लिएर हिंडेको छु

मलाई मेरै बाबुको

फाँटेको कमिज भन्दा

किन बढी चिन्ता

त्यो अपरिचित भोको बालकको?

म सहिदका कुल्चिएका सपनाहरुसँग

निस्सासिन्छु - एैठन हुन्छ ,

मैले तिम्रा इच्छाहरुसँग

साटेको छु चिसा पेटीमा सुतेका

खातेबालकहरुको भविष्य

र , सम्साझै निभ्दै गरेका

टुकीहरुको बस्तीसँग

जलाएको छु आँफूलाई ।